Buse; ilkokul ikinci sınıfa gidiyordu ve sınıfının en sevilen öğrencilerindendi. Annesi bir markette tezgahtar olarak çalışıyordu, babası ise bir fabrikada işçiydi.
Ailesinin tek çocuğuydu Küçük Buse…
Buse o akşam çok heyecanlıydı çünkü ertesi gün okullarında 23 Nisan töreni vardı. Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk’ün çocuklara armağan ettiği 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nı kutlayacaklardı.
23 Nisan şiiri okuyacaktı Buse.
Bütün gece defalarca şiirini okudu bıkmadan, usanmadan…
Sabah erkenden kalktı, babasının kendisine aldığı çok sevdiği kırmızı elbisesini giydi Buse. Annesinin hazırladığı kahvaltısını yaptıktan sonra, annesini yanaklarından öptü ve okuluna gitmek üzere yola çıktı…
Annesi canından çok sevdiği küçük kızının arkasından büyük bir sevgiyle baktı…
Okulu biraz uzaktaydı Buse’nin ama yürümek zorundaydı. Çünkü ailesinin maddi durumu belliydi, okul servisi için verecek paraları yoktu…
Artık okulunun karşısındaydı Buse…
Caddenin karşısından baktı okulunun öğrencileri bahçede toplanmışlardı ve 23 Nisan töreni başlamak üzereydi…
Buse koşarak caddeden karşıya geçmeye başladı ve ne olduysa o an oldu…
Acı bir fren sesi duyuldu…
Büyük bir heyecanla okuluna kavuşmak isteyen Buse’ye bir otomobil çarpmıştı…
Buse kanlar içinde caddenin ortasındaydı, …
Bir anda herkes olay yerine koştu, öğretmenler hemen polisi ve ambulansı aradı, yoldan tesadüfen geçen bir doktor ilk yardım yapmaya başladı…
Polis olay yerindeydi, ambulans ise kısa bir süre sonra geldi ve Buse’yi en yakın hastaneye götürmek üzere yola çıktı.
Hastaneye getirilen Buse hemen ameliyata alındı. Bu arada polis Buse’nin ailesine haber vermişti ve annesi hastaneye gelmişti…
Hastanede heyecanlı bir bekleyiş başlamıştı .
Annesi, öğretmenleri ve arkadaşları doktorların vereceği iyi bir haberi bekliyorlardı.
Saatler geçmek bilmiyordu…
Ameliyathanenin önündeki bekleyiş sürerken olayı öğrenen baba da hastaneye geldi…
Anne ve babanın gözyaşları orada bulunan herkesi hüzne boğdu…
Saatler sonra ameliyata giren doktorlardan birisi dışarı çıktı ama üzgündü…
Annesi heyecanla kızının durumunu sordu,…
Doktor;”Elimizden geleni yaptık ama kurtaramadık” dedi, gözleri yaşlıydı kır saçlı doktorun.
Anne oracıkta yere yığıldı,..
Baba kafasını duvarlara vurmaya, kendini yerden yere atmaya başladı,..
Öğretmenleri, arkadaşları ağlıyordu…
Hastane gözyaşlarına mahkumdu o an.
Buse ölmüştü,…
Oysa ne hayalleri vardı Küçük Buse’nin.
O gün okulunda arkadaşları ve öğretmenleri ile birlikte 23 Nisan Çocuk Bayramı’nı kutlayacaklardı.
23 Nisan şiiri okuyacaktı Buse,
Öğretmenleri, arkadaşları alkışlayacaktı,…
Titreyecekti sesi şiiri okurken Buse’nin,…
Şiiri öksüz kaldı Buse’nin,…
Anne ve babası ise Buse’sizdi artık…
Buse meleklerin arasındaydı,…
Not: Bu olay yıllar önce bir 23 Nisan günü gittiğim ve unutamadığım bir trafik kazası. Her 23 Nisan günü Küçük Buse’yi hatırlarım, annesinin ve babasının gözyaşları gelir gözümün önüne. Gözlerim dolar ve her 23 Nisan’da mutsuz olurum.
